BLOG: “DE PRACHTIGE COMPETENTIE DIE ZELFREFLECTIE HEET”
Ik houd er als headhunter van! Als kandidaten in alle openheid delen wat ze niet zo goed kunnen. Het vergroot niet alleen de geloofwaardigheid in algemene zin maar het onderstreept vaak de door hen benoemde positieve punten nog eens extra.
Het klinkt zo logisch, je kunt immers niet overal goed in zijn … “Iedere gek zijn gebrek” zei mijn oma vroeger altijd. En toch: sollicitanten proberen zoveel mogelijk competenties overeind te houden om op die manier een zo goed mogelijke indruk te maken.
Als schoolverlater moet je knokken voor je plekje op de arbeidsmarkt, ook in goeie tijden moet je laten zien wat je in je hebt terwijl je nog niet zoveel van de arbeidswereld gezien hebt. Tweede en derde stappen worden vaak makkelijker omdat je dan enerzijds meer weet wat je wil en anderzijds ook beter kunt vertellen wat je ligt qua werkzaamheden. Eerlijk gezegd weet ik niet of kwetsbaarheid op die leeftijd (eind twintig / begin dertig) al wordt gewaardeerd door het gros van de werkgevers maar ik vind het sterk als kandidaten in die fase van hun carrière al licht kritisch zijn naar zichzelf (lees: een goed zelfbeeld hebben).
Zo richting de veertig moet je het wel weten. Ik bedoel dit niet belerend maar als je meer dan 10 jaar werkervaring hebt dan mag je toch verwachten dat je weet wat je leuk vindt / wat je goed kan / wat je minder goed kan / wat je wil vinden in een vervolgstap / waar je naartoe werkt, etc. Dit hoeft overigens niet altijd “de traditionele lijn omhoog” te zijn, hoe dichter mensen bij zichzelf blijven (of komen) hoe meer ik dat toe juich!
Waarom zou je het eigenlijk niet doen? Iedereen weet immers dat het schaap met de vijf poten niet bestaat … “Ja maar ik wil deze stap zo graag maken” horen we geregeld terug van kandidaten. Bedenk je dan het volgende: zou de organisatie die de positie liever iemand hebben die zegt dat hij het schaap met de vijf poten is of iemand die “slechts” vier poten bezit maar duidelijk maakt wat hij nog moet leren maar ook ambitie ten toon spreidt?
Wat (natuurlijk) ook nog wel voorkomt is jezelf zo goed mogelijk voordoen om een zo hoog mogelijk salaris in de wacht te slepen. Prima voor onze fees maar doe het alsjeblieft niet, niet alleen het salaris gaat omhoog maar ook de verwachtingen (werkgevers gaan immers betalen voor “de vijfde poot” dus verwachten ook evenredig meer, zo werkt het nu éénmaal). Maak dan, als je toch scherp wil onderhandelen, toekomstgerichte afspraken maar laat vooral je hele zelf zien (voorop de kwaliteiten die je al mee brengt, daaropvolgend een leergierige houding voor wat betreft de dingen die je nog wil ontwikkelen).
Maar hoe doe je dat dan? Sta 2x per jaar eens stil bij hetgeen je gedaan hebt en hoe dat gedaan is. Maak er aantekeningen over, bevraag eens wat mensen die dicht bij je staan (zowel privé als zakelijk), lees er eens wat over, trek conclusies, maak plannen en durf te dromen 😉 Zelfreflectie is een prachtige competentie, de rest komt daarna vaak vanzelf …
Met vriendelijke groet, Jurgen Pauwels